As cousas, ás veces, suceden así: empézase por pronunciar a palabra marica e remátase berrando a palabra revolución. 

Por fin me he vuelto a reencontrar con el teatro que me interpela, me emociona, me toca y me hace pensar.

É unha colaxe de imaxes fermosas que xorden do espectáculo de ver a unha persoa sendo e non estando.

Unha mirada ao baleiro existencial que só se enche cando un se arrisca a mirar cara a dentro.